Με ρωτάνε και τα γράμματα, οι λέξεις, οι προτάσεις που τις τοποθετώ τη μια δίπλα στην άλλη πάνω σε γραμμωμένες σελίδες.
Γραμμές, όρια, φραγμοί… κι εγώ ξέφραγα που θέλω να βαδίζω, αποτυγχάνω συνεχώς. Σαν να μη ξεκόλλησε ποτέ ο χρόνος. Στάσιμος μέσα στα όρια κι αυτός. Και πόσες φορές προσπάθησα να τα σπάσω. Μα δεν προχώρησε ούτε στο ελάχιστο. Κολλημένος με 365 μέρες… περιορισμένος.
180 μοίρες ήθελα να γυρίσω, και πάντα εκεί κοντά ξεχνιόμουν… γυρνούσα 360 και κάτι… πάλι από το σχεδόν απόλυτο 0(--->μηδέν<---). Το κοντέρ να γράφει χιλιόμετρα, να μετρά πορείες και τα πάντα να στέκονται μπροστά μου… Λες και δε διάνυσα ούτε ένα μέτρο. Μετράω, υπολογίζω και πάλι χάνω το λογαριασμό… Επαναλαμβάνω τις πράξεις. Η επαλήθευση όμως σκαλώνει στα +, γαντζώνεται στα -, το = δεν υπάρχει ποτέ.
Στην κούπα βάζω καφέ με άρωμα καραμέλα, δυο ζάχαρες, ίσα να σπάσει η πίκρα… Πίκρα για όσα ερωτήματά μου έμειναν χωρίς μια κάποια αληθινή απάντηση. Η πίστη μου λειψή κι αυτή. Πώς να πιστέψω σε ανθρώπους και καταστάσεις γύρω από αυτούς;
Στάσιμο και το «πιστεύω», σπάσιμο το λίκνο της πίστης, σπασμένο το μηχανάκι της ανθρωπότητας.
Σταθερά και χωρίς αλλαγή, κοιτάμε τα όρια.
Περιφράσσομαι… Πνίγομαι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου