Πώς να ορίσω την ελευθερία;

Σχέδια, σχέδια, σχέδια...
μια σχεδεία προσπαθούμε να φτιάξουμε...Ένα σκαρί για κάπου αλλού.
Μέσα στον όμορφο πολιτισμό, ναυαγοί όλοι σαν να τους πέταξαν...
Άλλοι Παρασκευάδες και άλλοι Ροβινσώνες...Εδώ κι εκεί...
Άρχοντες και υπηρέτες, την ίδια στιγμή...
Προσπάθειες και κόντρα προσπάθειες για ταξίδια και αλλαγές...
Μα πόσο δυνατά τα δεσμά μας είναι... αλυσίδες ορατές και αόρατες...
Μη γνωρίζοντας τον ακριβή λόγο που η φυγή μας καλεί...
Απεγνωσμένες κινήσεις...Και από όσα-τα όσα κάνουμε- δεν είμαστε ευχαριστημένοι.
Ή αν και είμαστε, δεν βρίσκουμε όρεξη και δύναμη για μάχη, όρεξη για υλοποίηση.
Βαθία καταπονυμένοι και χαρακωμένοι από τις αλυσίδες, δεν μας μένει ψυχική δύναμη για μακρινά ταξίδια
Οι μικρές αποδράσεις κι αυτές δεν βοηθάνε...
Γίνοντε σαν βεβιασμένα, σαν να το κυνηγάμε πολύ...
Μήπως σκαλίζω πιο πολύ απ' όσο χρειάζεται;
Πόσο εύκολο είναι να οργανώσεις τη ρουτίνα σου;
Βάζω πρόγραμμα και απρογραμμάτιστος μένω...Πώς γίνεται αυτό;
Τί είναι αυτό που μου διαλύει το πρόγραμμα;
Εγώ φταίω, ή αυτά που με τραβάνε φταίνε;
Καιγεμίζω λευκές σελίδες μήπως και βρω τους λόγους... Και λέω:
"Πότε θα βρω μια ισσοροπία;;; Γιατί δεν την βρίσκω; Εγώ με καθυστώ δεμένο στην ανισσοροπία;"
Μικρές λεπτομέρειες που με κρατάνε, βρίσκοντε μπροστά μου.
Το κινητό, το τσιγάρο -μια στο χέρι και μια στο τασάκι-, ο καφές χωρίς το καϊμάκι...
Σχοινιά και πάλι σχοινιά, ορατά και αόρατα, κανόνες, ειδοποιήσεις, τηλέφωνα σπάνε, πληροφορίες βρέχουνε πότε τους άδειους και άλλωτε τους γεμάτους δρόμους.
Κορμιάγύρω βρίσκοντε, "σπάνε", μιλάνε (τί λένε;)...
Οι ανησυχίες μου μαζεμένες για όλα...
Αυτά που με καλύπτουν (όσο γίνεται) οικονομικά, αυτά που με καλύπτουν ψυχικά...
Και δεν έχω χρόνο για την ψυχή μου, αλλά να μην την ταϊζω με όλα αυτά που με φτιάχνουν, με χαλάει.
Τελικά δεν ξέρω να μιλάω απλά, ανθρώπινα, χωρίς ήχους και αράδες;
Και ποιός να με πιάσει;;;
Δεν νομίζω ότι αφήνομαι.
Να μην μπορώ να σπάσω...
Κι εκίνη η ψυχική βροχή ποτέ να μην έρχεται, ν αργεί...
Περιμένω, κοιτάω ολόγυρα, δεν έρχεται.
Νιώθω σαν να ψάχνω νέα φτερά να πετάξω...
Τα παλιά μου φτερά ξεφτίσανε και έχουν φθαρεί (αχ Ουλαλούμ)...
Κι αν τελικά βρω τα νέα μου φτερά, θα ταιριάζουν σωστά; Θα πετάνε; Δεν ξέρω...
Ως τότε, θα προσπαθήσω να αρκεστώ σ' αυτά που έχω.
Τουλάχιστον...εκείνα ακόμα κουτσοπετάνε...Ως πότε δεν γνωρίζω...
Ας τα κρατήσω όμως κρυμμένα για τις στιγμές τις δύσκολες που ίσως χρειαστεί να ξαναπετάξω...
Μόνο να έχω στο νου μου τον μαριονοτοπαίχτη...
Εκεί που θα ξεχαστεί να σπάσω μια χορδή, να χορέψω λίγο πιο αυτόνομα.
Πώς να ορίσω τώρα την ελευθερία;

"Είμασταν ναύτες κάποτε, με στιβαρά μπράτσα και φουσκωμένα υπερήφανα στήθη...

Τόσο φουσκωμένα που οι ασκοί του Αιώλου δεν μπορούσαν να μας συναγωνιστούν...Είμασταν άνεμοι οι ίδιοι...

και σαρώναμε τόπους και καρδιές

και για κάποιο παραμύ8ι, ρίξαμε άγκυρα

και αράξαμε σε έναν κάβο που πια...κανένας δεν θυμάται το όνομά του

ξεχάσαμε πως είναι να περιμένουμε την παλλίροια για να ξανοιχτούμε πάλι

γιατί είναι απίστευτη η δύναμη του παραμυθιού...μαγευτήκαμε

δεν ήταν η Κίρκη...δεν μας μάγεψαν Σειρήνες...και καμιά Ναυσικά δεν βρέθηκε στο δρόμο μας για να μας απαλύνει τις σκέψεις...

χαϊδεύαμε καρτερικά τα βότσαλα της ακτής και ξεχνούσαμε χωρίς λοτούς...

ξεχνούσαμε χωρίς το γλυκό κρασί, το πλούσιο φαγοπότι...τον ήσυχο τον ύπνο...το λυπηρό τραγούδι...

και οι χαρακιές μας μεγαλώνανε, και τα μάτια μας σκοτεινιάζανε... και τ' αστέρια κι αυτά δεν μας έβλεπαν όπως παλιά...

οι μέρες μας μικρές και οι νύχτες μας ατέλειωτες...

μέχρι που...

αντικρύσαμε το κόκκινο λουλούδι...μια μικρή όαση...έναν τρυφερό μίσχο με αραχνοϋφαντα πέταλα...

πάνω σε έναν τόσο δα βράχο...εκεί άνθιζε...

η ελπίδα...το ξύπνημα μιας άλλης μνήμης...δίπλα στο νερό....

και θυμηθίκαμε άξαφνα...ότι είναι τόσο μικρή και λεπτοκαμωμένη η ομορφιά της ζωής μας...


και καλέσαμε στην επιφάνεια τα δελφίνια...

και έστησαν χορό...τρελό χορό

και σήκωσαν κύμμα...

και ήρθε η παλλίροια...τώρα το ταξίδι μας συνεχίζει...και έχει φως...γλυκές αναμνήσεις και τη μεγάλη επιθυμία του γυρισμού...

"Αλοίμονο σ' αυτούς που αγκιστρώθηκαν στο παραμύθι", φωνάζουμε...

Όλοι για το ταξίδι...

Γιατί μόνο να φανταστώ μπορώ εδώ που βρίσκομαι.

Στο δικό μου ανάχωμα και ενώ γύρω πέφτουν οι ανθρώπινες σκοτούρες βροχή, και βομβαρδίζομαι από τις ψυχές τους.

και τα δάχτυλά μου θέλουν άλλα και γνέφουνε άλλα...

Μιλιά δεν βγάζω, καθώς ταξιδεύω, πάντα ταξιδεύω, ξερνώντας τα ανείπωτα και αυτιά δεν βρίσκοντε να ακούσουν και στόματα να μιλήσουν.

Να ουρλιάξουν-όχι...μόνο σιωπηροί στέκουν.

Κοιτάζουν, τί ακριβώς; Και περιμένω να βρέξει, να βρέξει...να πλύνω τα μάτια μου...

Δεν δακρύζω...δεν έχω δάκρυα...δεν έχω...παρά ψυχή...Έχω; Μυαλό....έχω;

Να ουρλιάξω... μπορώ;

ΜΕ ΜΠΑΤΑΡΙΑ....

Κάπου το είδα και γέλασα... Τελικά μας έχουν κάνει σκλάβους του μισθού και λειτουργούμε με κουμπί ή όπως είπε και κάποιος Άσιμος, λειτουργούμε με μπαταρία...
Δουλειά σχεδόν 10ωρο κατά μέσο όρο, σπίτι για ύπνο, φαγητό και βασικές άλλες βιωτικές(βιονικές) ανάγκες, sex σε άκυρες ώρες και με άκυρο τρόπο (και συναισθήματα...;;;), όλοι σκυφτοί πάνω στις υποχρεώσεις και σκατά με φράουλες.
Και αυτή την ώρα δεν κοιμάμαι καθώς θα όφειλα, αλλά γράφω, κι εγώ δεν ξέρω τί, να εκτονώσω πιέσεις, και άλλες μαλακίες, προσπαθώ να ακούσω λίγο μουσική, να νιώσω λίγο άνθρωπος, το οινόπνευμα τελειώνει, οι φίλοι σκορπισμένοι και χαμένοι - μερικοί αγνωούν ότι έχουν χαθεί και άλλοι έχουν χαθεί γενικώς.
Και καταπίνω τον καπνό για να ηρεμίσω...
Σπίτι.... Καλό ακούγεται, έτσι;;;

ΚΑΙ ΝΑ 'ΜΑΙ ΠΑΛΙ ΕΔΩ ΖΩΝΤΑΝΟΣ

Μπήκα σήμερα και είπα: Εδώ που έφτασες μάγκα δεν έχεις και πολλές επιλογές, πέρα από το να τα βρεις με τον εαυτούλη σου. Κουράγιο και καλό κουπί...