J A N - The Lyrics

1. LAST NIGHT IN PARIS

SOMETIMES I FEEL
I WANNA HOLD YOU BABE IN MY ARMS
I TRIED TO HOLD YOU THEN
AND YOU JUST TOLD ME “STOP”

I WANNA TAKE YOU THERE
AND I WANNA LOVE YOU
ONCE AGAIN BABE
I TRIED TO BREAK YOU THERE
BUT YOU WERE TOO FRAGILE
__________________________
Chorus

BUT I REALLY SHOOK YOU DOWN
LAST NIGHT IN PARIS
BUT I REALLY SHOOK YOU DOWN
CAN’T YOU FEEL IT LOVE
________________________________

NOW ONCE AGAIN MY DEAR
I WANNA HOLD YOU BABE
I TRIED TO BREAK YOU THERE
BUT YOU JUST FADED AWAY
___________________________

I WANNA SHAKE YOU
AND I WANNA HOLD YOU LIKE I DID
BUT YOU WERE TOO FRAGILE
CAUSE YOU JUST GAVE ME THE CREEPS
_______________________________
Chorus

BUT I REALLY…..

YOU’LL FEEL IT ONE DAY BABE

--------------------------------------------------------------

2. BACK AND FORTH

THROUGH MY SECRET WINDOW
I AM WATCHING YOU
THE DAY’S FINAL CUT
IS HAUNTING YOU

IN THE PORT, ON THE WAVES
HELL, I AM DANCING NOW
THROUGH THE YEARS, IN YOUR CELL
DAYS APPROACHING NOW
_________________________________
Bridge

LIKE THE FIRE MEETS THE CLOUDS
I AM FAITHLESS NOW
WHAT IS SAID OR WHAT IS DONE
I WANT TO KNOW HOW

HOW YOU FEEL, HOW YOU DIE
WHAT IS PUZZLING YOU
WHAT ON EARTH IS YOUR LIFE
WITHOUT ANY TRUTH
______________________________
Chorus

NOW I’M SHIVERING
THINK I’M DYING
WON’T YOU FEEL ME
TOUCH ME, HOLD ME
STRONG BACK AND FORTH

NOW I’M SHIVERING
THINK I’M DYING
AREN’T YOU MY REMORSE
MY JUST CAUSE
TAKE ME BACK AND FORTH
_____________________________

NOW YOU SCREAM AND YOU SHOUT
AT THE WORLD, IN THE DARKNESS
YOU’RE SPEACHLESS, MOTIONLESS
YOU FEAR THE CROWD

AS THE SUN KISSES ME
YOU ARE BOUND TO SEE
ALL THE FEARS THAT COME TO ME
LIKE IS MEANT TO BE
___________________________________
Bridge

DRIVE ME THERE, TAKE ME OUT
THE PAIN THAT I CAN’T BEAR
SHOUTING LOUD, SCREAMING HIGH
LEAVE ME WITHOUT DOUBT

HOW YOU FEEL, HOW YOU DIE
WHAT IS PUZZLING YOU
WHAT ON EARTH IS YOUR LIFE
WITHOUT ANY TRUTH
_______________________________
Chorus

NOW I’M SHIVERING
THINK I’M DYING
WON’T YOU FEEL ME
TOUCH ME, HOLD ME
STRONG BACK AND FORTH

NOW I’M SHIVERING
THINK I’M DYING
AREN’T YOU MY REMORSE
MY JUST CAUSE
TAKE ME BACK AND FORTH

-----------------------------------------

3. CARRY ME

SO MANY TIMES I TRAVELED
WITHOUT LUGGAGE AT ALL
SUCH TIMES WERE BACK THEN
WISH YOU WERE WITH ME IN ALL

‘CAUSE WHAT I NEEDED IN THERE
WAS A FRIENDLY HAND INDEED
I WANT TO ASK YOU A FAVOR
I WANT YOU TO TAKE THE LEAD
__________________________________
Chorus

CARRY ME CARRY ME
INTO THE RIVER
CARRY ME DRIVE ME INTO THE LIGHT
CARRY ME CARRY ME
DON’T NEED A REASON
TO LOVE YOU THROUGH THE NIGHT
_________________________________

YOU SAID THAT I WAS NOT
THE ONE TO GO WITH
‘CAUSE MY HEAD WENT TOO FAST
TOO FAST TO LET YOU BREATHE

BUT I KNOW ONE THING FOR SURE
THAT THINGS CAN BE BETTER
SO HELP NOW TO LURE AWAY
FROM ALL THE PAIN
______________________________
Chorus

CARRY ME CARRY ME
INTO THE RIVER
CARRY ME DRIVE ME INTO THE LIGHT
CARRY ME CARRY ME
DON’T NEED A REASON
TO LOVE YOU THROUGH THE NIGHT

--------------------------------------------

4. COMMON FEAR

THEY ARRIVED LATE AND TRIED TO REST
GATHERED IN A WARMNESS NEST
WHAT THEY SAW OR WHAT THEY HEARD
WAS UNEASY TO CONFESS

PLAY YOUR MUSIC, LET US HEAR
MAKE THE WORRIES DISAPPEAR
PRAY FOR THINGS WE CANNOT TOUCH
FEEL THE PAIN TWICE AS MUCH
_____________________________________
Chorus

AS EVENING COMES AND MORNING DIES
WE DON’T NEED NO ALIBIS
WHEN DAWN AT LAST PROWLS NEAR
WE WILL UNDRESS THE COMMON FEAR
_________________________________________

LIKE THE FIRST MAN IN DISGUISE
EXILES OUT OF PARADISE
WHAT A DREADFUL THOUGH INDEED
LEAVES THOUGH WHEN WE TAKE THE LEAD

UNKNOWN SHORES, UNCHARTED DEPTHS
WATCH US AS WE TOUCH THE FENCE
SHOW US EVERYTHING AND NOW
WE’RE NO THE ONES TO TAKE A BOW
____________________________________
Chorus

AS EVENING COMES AND MORNING DIES
WE DON’T NEED NO ALIBIS
WHEN DAWN AT LAST PROWLS NEAR
WE WILL UNDRESS THE COMMON FEAR

------------------------------------------------------

5. ON THE WAY

SOMETIMES
WISH I COULD STOP THE TIME
OTHER TIMES
I’D PREFER AGES TO FLY

IT’S SO HARD
WAITING FOR A FRIEND TO SHOW
SO TOUGH
TO KEEP IT COOL AND NOT TO BLOW
______________________________________
Bridge

MY THOUGHTS SEEM TO GET STUCK IN SPACE
AGAINST ALL ODDS I CAN SEE MY SORROW’S FACE
A FACE I KNOW GOD DEMIT SO WELL
TIME TO GO, WISH YOU WELL
________________________________________
Chorus

GIVE ME A DIME
FOR THE BOATMAN TO PASS ME OVER THE RIVER
AND PRESENTS TOO
FOR I MIGHT NEED TO BRIBE THE MAN

I DON’T WANT YOU TO
FELL SORRY FOR MY CHOICES
JUST KEEP THIS SONG LOUD ENOUGH
SO I CAN HEAR IT ON THE WAY
_____________________________________________

I KNOW
THINGS WEREN’T GOOD ENOUGH
I FEAR
I MADE YOU FEEL BAD SOMETIMES

MY FAITH
WAS NOT THE FAITH OF COMMON MAN
BUT I BELIEVE
THAT YOU SHOULD GO, YOU SHOULD RUN
_________________________________________
Bridge

MY THOUGHTS SEEM TO GET STUCK IN SPACE
AGAINST ALL ODDS I CAN SEE MY SORROW’S FACE
A FACE I KNOW GOD DEMIT SO WELL
TIME TO GO, WISH YOU WELL
_____________________________________________
Chorus

GIVE ME A DIME
FOR THE BOATMAN TO PASS ME OVER THE RIVER
AND PRESENTS TOO
FOR I MIGHT NEED TO BRIBE THE MAN

I DON’T WANT YOU TO
FELL SORRY FOR MY CHOICES
JUST KEEP THIS SONG LOUD ENOUGH
SO I CAN HEAR IT ON THE WAY

-----------------------------------------------

6. RAT RACE

STRANGE HOURS
FORBIDDEN TALES
WITHOUT MORALS
DIGNITY FAILS

THE RICH FALL SOON
THROUGH THE YEARS
THEIR LIVES’ TYPHOON
LEAVES THEM WITHOUT TEARS
__________________________________
Bridge

WITH SUCH GRACE
OH AMAZING RACE
LEAVE NO TRACE
THE LOST CASE
______________________________________
Chorus

WE LEARN THE HARD WAY
WE LEAN TOWARDS PAIN
WHERE THE RATS PLAY
ALWAYS IN THE RAIN
_________________________________________

THEY’RE TURNING AWAY
BUT WANT TO COME BACK
THEY WANT TO GO BACK
BUT THERE’S NO TURNING BACK
_________________________________________
Bridge

WITH SUCH GRACE
OH AMAZING RACE
LEAVE NO TRACE
THE LOST CASE
_____________________________________
Chorus

WE LEARN THE HARD WAY
WE LEAN TOWARDS PAIN
WHERE THE RATS PLAY
ALWAYS IN THE RAIN
___________________________
Whispers in the 1st part of Guitar Solo

SHE HIDES THERE BESIDE HIM
AND FOLLOWS AT DISTANCE
STRAIGHTEN YOUR BACK BABE
JUST FOR INSTANCE CRY

SOLO
_________________________________________
Chorus

WE LEARN THE HARD WAY
WE LEAN TOWARDS PAIN
WHERE THE RATS PLAY
ALWAYS IN THE RAIN

------------------------------------------------------

7. PUPPETS

SITTIN’ IN THE DARKENED ROOM
IN A CORNER THERE SHE CRIES
WAITIN’ FOR SOME STRANGER’S HAND
TO STRETCH THE STRINGS OF SOFTENED LIES
_______________________________________
Bridge
LIKE A PUPPET THERE SHE MOVES
MOVING MERRILY AROUND
WITHOUT ANYTHING TO LOSE
FEET ARE TAPPING ON THE GROUND

WORDS ARE USELESS IN THE END
WHEN YOU END UP ON THE STRINGS
NOW YOUR BODY’S SLIGHTLY BENT
BOW FOR SOME ANGELS’ WINGS
_________________________

Chorus
NOW THE ACT IS YOU ALONE
ON YOUR OWN, SO ALONE BABY
ALL THE PUPPETS DANCE NOW
EVERYWHERE STRINGS ATTACHED
_____________________________

MIXING COLORS ON THE WALL
HAS NO USE CAUSE LIGHT IS OUT
ALL THE FEARS HAVE COME IN FALL
WHEN THE SUN SLOWLY BURNS OUT
__________________________________
Bridge
THE PUPPETEER IS YOUR FRIEND
MAKING STRINGS OUT OF YOUR VAIN
HE’S CARESSING YOU WITH GOODS
JUST TO KEEP YOU ON THE RAILS

WORDS ARE USELESS IN THE END
CAUSE YOU CANNOT CUT THE STRINGS
NOW YOU ‘RE FACE TO FACE WITH HIM
BUT THERE ‘RE NO ANGELS’ WINGS
______________________________

Chorus
NOW THE ACT IS YOU ALONE
ON YOUR OWN, SO ALONE BABY
ALL THE PUPPETS DANCE NOW
EVERYWHERE STRINGS ATTACHED

-----------------------------------------------

8. YOUR SUN, YOUR MOON, YOUR STARS

LOOK AROUND YOU
EVERYTHING IS DARK
AS IF THEY KILLED THE SUN
HE’S BLEEDING, DYING HARD

THE ONLY THING YOU SEE
IS A BLOOD STREAM
BLOOD STREAMING DOWN YOUR SUN
AND THE ABSOLUTE DARKNESS ON YOUR LAND
______________________________________________

Chorus
YOU KILLED…
YOUR SUN, YOUR MOON, YOUR STARS.
_____________________________________

YOUR SUN CANNOT BE HEALED
NO ONE CAN NURSE HIS WOUNDS
HE’S FADING OUT AND NOBODY CAN DO ANYTHING ABOUT IT
NOR THEY CAN CHANGE HIS FATE

NOW IT’S THE TURN OF YOUR MOON
IN THE NIGHT IT WOULD COMFORT YOU
TO STARE AT THE MOON’S EYES
AND CALM DOWN
_________________________________
Chorus
YOU KILLED…
YOUR SUN, YOUR MOON, YOUR STARS.
____________________________________

YOUR MOON CANNOT LIVE
WITHOUT THE LIGHT THE SUN GIVES
THE MOON COMMITTED SUICIDE AND HER BLOOD SPLASHED THE SKY
CREATING YOUR STARS

NOW, IT’S IRONIC THAT YOU WANT TO STARE
AT THE COMPLETE DARKNESS
WITHOUT DOING ANYTHING ABOUT IT,
UNWILLINGLY YOU KILLED AT YOUR OWN RIGHT
THE ONLY LIGHT LEFT TO YOU
THE LIGHT OF YOUR STARS
______________________________

Chorus
YOU KILLED…
YOUR SUN, YOUR MOON, YOUR STARS.

--------------------------------------------------------

9. THERE I GO AGAIN


YOU ‘RE BURNING LIKE A CIGARETTE ON MY LIPS
YOUR FEELINGS PILE UP SENSUALLY ON YOUR HIPS

NOW BABY BRING YOUR LOVE TO ME
YESTERDAY WILL ALWAYS BE
LONG BEHIND AND YOUR EYES WILL TELL ME
HOW YOU CAN COMPLETE MY MISSING BITS
EVERY NOW AND EVERY THEN, YOU’RE SO NATURAL
_____________________
Bridge

BUT THIS IS NOT MY FAVORITE TRIP
WHEN I GET UP AND FEEL SO STIFF
___________________________
Chorus

THINGS DON’T LOOK SO SWELL
NEITHER GET ON WELL
WHEN I LOSE THE GRIP
AND THERE I GO AGAIN
SO YOU ‘D BETTER RUN
MAYBE I’M NOT YOUR MAN
I DON’T NEED A STICK CAUSE I ‘M NO BLIND
AND THERE I GO AGAIN

SAVED BY THE BELL
I CAN RUN LIKE HELL
WHEN I SLIGHTLY TWITCH
BABY THERE I GO AGAIN
SEEM TO LOSE THE FUN
WHEN I ‘M ON THE RUN
BUT I HAVE NO BALANCE MAN
SO I ‘D BETTER GO AGAIN
_________________________________
NOW SWIFTLY FOLD YOUR LEGS BABY ROUND MY BACK
LET ME FEEL YOUR BURNING LIPS, CAN’T HOLD BACK

NOW BABE……
_____________________________________
Bridge

BUT WHEN THE NIGHT IS FALLING NEAR
I SMELL A LITTLE CREEPING FEAR
__________________________________
Chorus

THINGS DON’T LOOK…..

JAN

Τι είναι οι JAN;;;

Θα σας πω λοιπόν μια ιστορία, καθώς θα ακούτε τα τραγούδια...
Τον Μάρτιο του 2007, τρεις μουσικοί και φίλοι κανονίσανε να jam-άρουν σε κάποιο studio του Βόλου, με σκοπό να περάσουν ευχάριστα.
Στη δεύτερη ώρα αυτής της σύμπραξης, γεννήθηκαν οι πρώτες νότες του "Last Night In Paris", το οποίο και ηχογραφήθηκε επί τόπου και πρόχειρα ώστε να μην ξεχαστεί το τραγούδι, μέχρι την επόμενη φορά που η μπάντα θα ξαναβρισκόταν για jamming.
Περίπου 2 εβδομάδες αργότερα, γεννήθηκε το "Carry Me", το οποίο κι εκείνο ηχογραφήθηκε πρόχειρα στον ίδιο χώρο.
Η ανάγκη για προσωπικό χώρο όπου η μπάντα θα μπορούσε να ηχογραφεί τις όποιες ιδέες της, ήταν πια επιτακτική. Έτσι λοιπόν, με τη χρήση ανάλογης τεχνολογίας, η μπάντα άρχισε να ηχογραφεί τις ιδέες της στο αυτοσχέδιο home studio της αφεντομουτσουνάρας μου, ξεκινόντας να ξανα-"γράφει" τα 2 πρόχειρα γραμμένα τραγούδια "Last night..."-"Carry me".
Και το όνομα αυτής;;; J A N ! ! !
Τα αρχικά των ονομάτων μας στην Αγγλική, λοιπόν, έγιναν το όνομα του γκρουπ μας. Και απλά έβρεχε ιδέες...
Από τον Απρίλιο του 2007 που αρχίσαμε να ηχογραφούμε, μέχρι και τον Νοέμβρη όπου η μπάντα απλά "έσπασε" για λόγους "ασυμφωνίας χαρακτήρων", οι JAN ηχογράφησαν στο σύνολό τους 9 τραγούδια με την ακόλουθη σειρά...





















Από τη διάλυση του γκρουπ και μετά. τα τραγούδια αυτά έμεναν στο συρτάρι, χωρίς να δημοσιευτούν, με εξαίρεση ίσως τις φορές που παίχτηκαν στο διαδύκτιο από το AmaZe RaDiO .


Τιμής ένεκεν, λοιπόν, ανέβασα το υλικό αυτό... εδώ .

Μπορείτε για οποιαδήποτε άλλη πληροφορία σχετικά με τους JAN, να επικοινωνήσετε στο jantheband@gmail.com.

Ο Σάμουελ Μπέκετ και ο ..."ΜΑΝΙΤΟΥ"

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

-Σκέφτηκες ποτέ σου κάτι;
-Ποτέ μου.


Το τέλος βρίσκεται μέσα στην αρχή κι ωστόσο συνεχίζουμε. Ότι γεννιέται, πεθαίνει. Και το αντίστροφο. Κανείς δεν μπορεί να μας τιμωρήσει. Τιμωρούμαστε μόνοι μας. Κι είμαστε τόσο απασχολημένοι να τιμωρούμε τον εαυτό μας, που ούτε καν υπάρχει ο κόσμος για μας. Γιατί χωθήκαμε στα καταφύγιά μας; Γιατί να φοβόμαστε τόσο πολύ τους άλλους; Γιατί να πρέπει να κάνουμε κάποιον να μας μισήσει για να του πούμε σ’ αγαπώ; Τι έγινε και χάσαμε την ανθρωπιά μας;

Η μακέτα της αφίσσας των Φωσφόρων

Ο Μπέκετ έχει περίεργο τρόπο. Όπως ο Μπρίγκελ, στη ζωγραφική, έτσι κι ο Μπέκετ στο θέατρο κοιτάζουν το θέμα τους από μακριά, ενίοτε κι από ψηλά. Κι από ψηλά γελάς με μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Ο Μπέκετ φτιάχνει ένα είδος τραγωδίας-σλάπστικ. Ο ήρωας του Μπέκετ δεν έχει πόλη, χρονολογία, έχει ένα όνομα, κατά προτίμηση μονοσύλλαβο, έχει ένα θολό παρελθόν κι ένα αβέβαιο μέλλον, είναι προϊόν σύμπτωσης, θεϊκής φάρσας. Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του κέντρο του κόσμου (του), με έναν τρόπο τόσο ανθρώπινο γι αυτό και τόσο γελοίο. Δεν είναι καρικατούρες τα πρόσωπα του Μπέκετ. Όχι. Είναι συνηθισμένοι άνθρωποι σαν και μας, μόνο που για να δεις την ομοιότητα πρέπει να δεις κι εμάς από απόσταση. Μια απόσταση ικανή να φανερώσει το παράλογο που διέπει τις ανθρώπινες συνήθειες. Για ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας διανύουμε εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα, χωρίς να απομακρυνθούμε παρά ελάχιστα από το σπίτι μας. Κλεινόμαστε χωρίς εμφανή λόγο σε τσιμεντένια κουτιά για 8 τουλάχιστον ώρες και μετά βιαζόμαστε να πάμε στο ιδιωτικό μας κουτί, που αποκαλούμε σπίτι. Μπορεί μάλιστα να συνυπάρχουμε με άτομα που αποστρεφόμαστε ή και μισούμε, κάποτε και στα 2 κουτιά. Κάποιος που θα μας παρατηρούσε από κάποια απόσταση θα έβρισκε εντελώς παράλογη την συμπεριφορά μας, αλλά εμείς έχουμε 1000 κόλπα για να συνεχίζουμε την φάρσα με την μεγαλύτερη σοβαρότητα. Μερικές φορές μάλιστα μπορεί να την βιώνουμε τραγικά.

«Μα, δεν υπάρχει πιο αστείο πράγμα από την δυστυχία»,

λέει στο έργο η Νέλ, ειδικά αν ανάμεσα σε σένα και στην δυστυχία μεσολαβεί η απαραίτητη απόσταση ασφαλείας. Μα ακόμα κι όταν παρατηρείς από απόσταση την δική σου δυστυχία φαίνεται αστεία. Το πράγμα στο οποίο ανήκουμε είναι τόσο μεγάλο που οι μονάδες χάνουν κάθε σημασία. Μα ως μονάδες δεν το καταλαβαίνουμε αυτό παρά σπάνια. Συνεχίζουμε να βιώνουμε την ζωή σαν να είμαστε το κέντρο της: δραματικά.

"Παίξε και χάσε...και πάψε πια να χάνεις!"

Από αριστερά προς τα δεξιά: Βαγγέλης Ψαρρέας (Κλοβ), Χρήστος Γιαννακόπουλος (Χαμ), Σοφία Μανούσου (Νελ), Δημήτρης Τζουβάρας (Ναγκ)

Ο ήρωας του Μπέκετ είναι τόσο πολύ μονάδα, τόσο πολύ ιδιώτης, που καταντά idiot (ηλίθιος). Έχει ένα ρόλο, που έχει επινοήσει για τον εαυτό του, ή του έχει επιβληθεί άνωθεν. Και στις δυο περιπτώσεις ο ρόλος περιορίζει. Στην πρώτη, ο περιορισμός ασκείται από το ίδιο το άτομο στον εαυτό του, ενώ στην δεύτερη από κάποιον άλλο. Όπως και να ‘χει, το ανθρώπινο ζώο έχει χάσει την θέληση για ελευθερία. Και σιγά σιγά χάνει και την αντίστοιχη ικανότητα.

Ο Χαμ είναι τυφλός και καθηλωμένος σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι.

Οι γονείς του, Νέλ και Ναγκ, με ακρωτηριασμένα τα κάτω τους άκρα, είναι χωμένοι σε δυο σκουπιδοτενεκέδες.

Ο Κλόβ είναι ο μόνος που διαθέτει ακόμα όλες τις αισθήσεις του, αν και κάπως φθίνουσες, επιπλέον δε, διαθέτει ακέραια και τα 4 άκρα του.

Βρίσκονται σε κάποιου είδους καταφύγιο και βάσει των λεγομένων του Κλόβ, που είναι ο μόνος από την τετράδα που μπορεί να ισχυριστεί πως έχει κάποια επαφή με τον ορατό κόσμο, έξω απ’ αυτούς δεν υπάρχει τίποτα σ’ ολόκληρη την πλάση. Και μόνο το στοιχείο ότι ο ένας στους τέσσερις έχει επαφή με την «πραγματικότητα» μας δίνει το δικαίωμα να αμφιβάλουμε για την πιστότητα της μαρτυρίας του. Αν μάλιστα προσθέσετε ότι αυτός ο ένας είναι στην υπηρεσία των άλλων, οι οποίοι δεν φαίνεται να του είχαν φερθεί καλά στο παρελθόν, η αμφιβολία παίρνει πιο στέρεη μορφή.

Ο Χαμ φαίνεται πως είχε βασανίσει τον Κλόβ.

Επίσης προσπαθεί, όσο του επιτρέπει η αναπηρία του, να βασανίζει τους γονείς του, που βρίσκονται σε ακόμα χειρότερη θέση από τον ίδιο. (φωτογραφία από πρόβα)

Ο Χαμ έχει άλλο ένα «κουσούρι».... Την λογοτεχνία!!!

. Φτιάχνει μια ιστορία, ένα μυθιστόρημα, αλλά έχει στερέψει από πρόσωπα, μιας και όλος ο κόσμος έχει καταστραφεί ή έτσι πιστεύει (αναφορά στα ολιγοπρόσωπα έργα του ίδιου του Μπέκετ;) Όμως, όπως το ότι ο Κλόβ έχει βασανιστεί, μας κάνει να αμφιβάλουμε για τις αγαθές προθέσεις του απέναντι στον βασανιστή του, έτσι και το ότι ο Χαμ είναι λογοτέχνης μας κάνει να αμφιβάλουμε για τα πάντα.

Στο πρόσωπο του Χαμ ο Μπέκετ μοιάζει να ειρωνεύεται τον εαυτό του και μαζί όλους τους δυτικούς «ανθρώπους του πνεύματος» τα βαμπίρ των εμπειριών των άλλων, τους αντιγραφείς ξένων ζωών, που η πνευματικότητά τους τους καθιστά εξ ολοκλήρου ανάπηρους, ανίκανους ακόμα και να αυτοεξυπηρετηθούν.

Χαμ -«Δεν ήμουν ποτέ παρών. Απών πάντα. Τα πάντα συντελέστηκαν χωρίς εμένα.» Κλόβ -«Τυχερός ήσουν.» (φωτογραφία από πρόβα)

Ο Χαμ, όπως και οι περισσότεροι «πνευματικοί άνθρωποι» προηγούνται ή έπονται της εποχής τους. Δεν είναι ποτέ παρόντες. Κι αυτό είναι τρομερό. Γιατί καταδικάζει το παρόν να στρέφεται στο παρελθόν, ή το μέλλον. Κι έτσι να χάνει τον εαυτό του.



Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Σάμουελ Μπέκετ γεννήθηκε το 1906 στην Ιρλανδία. Στα 21 είχε σπουδάσει Γαλλικά και Ιταλικά και το Κολλέγιο Τρίνιτυ όπου διακρίθηκε, τον έστελνε ως λέκτορα της Αγγλικής για 2 χρόνια στο Παρίσι. Στα 23 του ήταν υφηγητής Ρωμαϊκών Γλωσσών στο Δουβλίνο και στα 28 του παράτησε την πολλά υποσχόμενη ακαδημαϊκή καριέρα του για να περιπλανηθεί στην Αγγλία την Γαλλία και την Γερμανία, κάνοντας διάφορες ετερόκλητες δουλειές και παράλληλα γράφοντας ποιήματα, διηγήματα, ,μυθιστορήματα. Στα γαλλικά! Ένας αγγλόφωνος, που γράφει στα γαλλικά! Όταν ρωτήθηκε γιατί γράφει στα γαλλικά είπε: γιατί στα γαλλικά μου είναι ευκολότερο να μην έχω ύφος. Το 1939 ξέσπασε ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος. Γύρισε στο Παρίσι και μπήκε σε μια αντιστασιακή ομάδα. Κι όταν ο πόλεμος τελείωσε ο Μπέκετ εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Η επόμενη 5ετία ήταν η πιο δημιουργική της ζωής του, καθώς έγραψε 3 θεατρικά έργα –Ελευθερία, Περιμένοντας τον Γκοντό, Τέλος του παιχνιδιού- και τα μυθιστορήματα Μολλόϋ, ο Μαλόουν πεθαίνει, το Ακατονόμαστο. Η γλώσσα του Μπέκετ είναι απλή, χωρίς στολίδια. Αυτή η γύμνια των εκφράσεων τους προσδίδει κάτι ιερό. Οι κοινές λέξεις, οι κοινές φράσεις που επανέρχονται, οι χωρίς εμφανές νόημα επαναλαμβανόμενες κινήσεις, έχουν κάτι από θρησκευτική τελετή. Βέβαια επειδή αυτές οι παράλογες τελετουργίες τελούνται από άτομα που δεν φορούν κάποια στολή ή κάτι άλλο που να δηλώνει ένα ιδιαίτερο επάγγελμα, στο οποίο επιτρέπεται να κάνεις τέτοιου είδους παιδιαρίσματα, μας φαίνονται ίσως κάπως ακατανόητες. Αλλά ο Μπέκετ δεν φτιάχνει θέατρο για να ταυτιστούμε. Ίσα ίσα. Το θέατρό του είναι υπαινικτικό και πολυσήμαντο. Είναι υπονομευτικό. Υπονομεύει τα συνηθισμένα συστατικά του έργου: πλοκή, εξέλιξη, κορύφωση. Δεν έχει κανένα. Υπονομεύει τους χαρακτήρες. Δεν τους κάνει ήρωες, ή έστω αντιήρωες. Τους αφήνει στην γκρίζα ζώνη της συντριπτικής πλειοψηφίας των κοινών ανθρώπων. Των ανθρώπων που λες και έχουμε βάλει τον αυτόματο πιλότο. Κι είμαστε προσκολλημένοι με θρησκευτική ευλάβεια στις ρουτινίτσες μας. Υπονομεύει την γλώσσα σαν μέσο ικανό να μας κάνει να μοιραστούμε γνώσεις, συναισθήματα και εμπειρίες. Και κατ’ επέκταση υπονομεύει το ίδιο του το έργο, μιας και δουλεύει με λέξεις κι ο ίδιος.
Κι ύστερα από τόση αφαίρεση τι είναι αυτό που κάνει τον Μπέκετ τόσο απίστευτα γοητευτικό, ποιητικό, παράλογο, σαρκαστικό αλλά και σπαρακτικό, απλό και βαθύ; Ο Σάμουελ Μπέκετ πέθανε το 1989, έχοντας πρώτα αλλάξει με τα έργα του αυτό που λέμε παραδοσιακή λογοτεχνία.



Φωσφόροι. Τι κουμάσια είναι.

Συναντηθήκαμε το 1999. Ανεβάσαμε τα έργα: «Είναι δύσκολο να βρεις το επάγγελμα που σου ταιριάζει» -εργασιακή περιπέτεια-, «Στο φως των άλλων ο κόσμος φθείρεται» -φανταστική βιογραφία του Γ. Σεφέρη-, «Το επάγγελμα του Αη Βασίλη» -παραμυθοκωμωδία-, «Έξω από το κράτος του Ύπνου» -κωμωδία επιστημονικής φαντασίας-. Διοργανώσαμε 1 συναυλία με τους Active Member, 2 με τα Διάφανα Κρίνα και μια συναυλία παραδοσιακής τουρκικής μουσικής.. Στήσαμε 2 εκθέσεις ζωγραφικής και 1 παρουσίαση DVD.


"Τέλος του παιχνιδιού".
Σάμουελ Μπέκετ

Μετάφραση: Κωστής Σκαλιόρας
Σκηνοθεσία: Άννα Βουτσίνου
Σκηνικά, μακιγιάζ: η ομάδα
Κοστούμια: βεστιάριο Δη.Πε.Θε.
Ήχοι: Νάσος Κατσαόυνης
Παίζουν (με σειρά εμφάνισης)
Βαγγέλης Ψαρρέας (Κλοβ)
Χρήστος Γιαννακόπουλος (Χαμ)
Δημήτρης Τζουβάρας (Ναγκ)
Σοφία Μανούσου (Νελ)
Συμμετέχουν ο Γιάννης Φερφυρής και ο Νίκος Καλατζόπουλος
Παραγωγή: «Φωσφόροι» αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία.

Από 18/3 εως και 19/4/2008 στο Μανιτού.

How come...

Time flies near
When time comes to become fear
I seek a way to pick on years
How things go wasted
How feelings tend to strech so I can hear
Hear them sighs
Hear them touch me
When everything comes running behind you
I tend to lose all smells
I need to hear all sounds
All bends seem different
Queries filled up wrongly
What has become of our thoughts?
All this inspiration tends to fall so gently
On my eyelids seem to have a meaning
Inspiration
What fire is that, that loses the battlefield
For what battlefield is, become so real
And with me ears sealed, and my lips so tight,
Come tonight, touch this flaming sprite
Come with me, yet so far away
How come this fear, become so real?
To hold my arm so tight
And all those voices have passed the test
And this test is so me
So me, that your senses kiss this ground and i…
I don’t seem to think straight
And this melody is brighter than I could ever think
How swiftly dawn approaches my sight
My ears are sealed to the only music that can be heard
My muse seems so blind however clear-sighted may seem
All fears drawned in this white-spirited bottle
A bottle I carry for noone
I can’t hold on to this thought as thoughts travel faster than you think… they just travel
As a horn blows a thousand dreams and feelings
How come you ended up here?

MANITOY

Πριν κάποιους μήνες, έγινε μια σκέψη από κάποιους φίλους που άνοιξαν ένα bar-άκι στο Βόλο... "Ας κάνουμε βραδιά μουσικών αυτοσχεδιασμών, τις Δευτέρες τ' απογεύματα!!!"

Το πείραμα λοιπόν πέτυχε! Έτσι λοιπόν, άρχισαν να μαζεύονται φίλοι με τα μουσικά τους όργανα και με τις ιδιαίτερες επιρροές τους και να ξεδιπλώνουνε τον κόσμο τους σε μια από τις πιο φιλόξενες γωνιές της πόλης...

Μουσικοί και μουσική ενώθηκαν, και τα γούστα...ουκ ολίγα...

Ο Βαγγέλης και ο Γιάννης, οι οικοδεσπότες μας, απλά μας άνοιξαν την πόρτα, ετοίμασαν ροφήματα και ποτά, άρπαξαν τα όργανα, και ταξιδέψαμε παρέα...

Σημειωταίο είναι ότι κανένας δεν πληρώνεται από αυτή τη φάση...

Πολλές φορές ούτε και ο μεγάλος ΜΑΝΙΤΟΥ...

Αν αυτό δεν είναι φιλοξενία, τότε....


Ελάτε όμως, καθίστε να μοιραστούμε μουσικές, να πιούμε, να γελάσουμε...

Αν λοιπόν κάποια Δευτέρα, περνάτε από Βόλο, κάνετε μια στάση...

Αφήστε ένα μήνυμα και θα έρθουμε εμείς να σας καλωσορίσουμε και να σας πάμε στον ΜΑΝΙΤΟΥ...

Περάστε, περάστε...

Το bar άδειο;;; Για την ώρα...
Η φιλόξενη γωνιά του ΜΑΝΙΤΟΥ

Μεταλλόφωνο;;; Σάζι είναι αυτό που βλέπω;;;


Και μαζεύονται ένας-ένας...

Και αυξάνονται...



Να! Τα πρώτα ακκόρντα...


Ξεσταύρωσε τα χέρια και παίξε μας ρυθμούς!


Όλοι τελικά βρίσκουν το "δρόμο" τους, έτσι;;;

Και Didgeridoo!!!

Με το σάζι έρχονται και τα πρώτα ρακόμελλα...

Ευχάριστη ανάπαυλα...
Ωραίο solo!!! Μπράβο Βαγγέλη!

"Μπαμπά, θα με μάθεις blues???"

Το λοξό βλέμμα του Γιάννη, που κόβει την ανάσα...

Από Ντω βρε, από Do...


Ο κουφός κιθαρίστας το "παίζει" DJ...

Και το party συνεχίζεται...!!!...

Ο μεγάλος Μανιτού βρίσκεται...

Γραβιάς 16, Παλαιά, Βόλος

ή

μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου

επικοινωνείστε στο...

nutralino@hotmail.com

Κάπου, κάπως, κάποτε...

Το fanzine σε PDF μορφή

Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον tiletipos που το θυμήθηκε...

Ο ΧΟΡΟΣ...(φοιτητής κάποτε...)

Ο χορός ξεκίνησε
Τα ζευγάρια σμίξανε και πάλι
Ενάντια στα πρέπει και τα μη
Μια νέα Αναρχία
Μια λυτρωτική εφεύρεση
Η μοναξιά
Όχι η ένωση των μοναξιών των ανθρώπων
Μια ένωση μυστική
Κρυφή από τις αδιακρισίες
Και έχτισε παλάτια σε άμμο χωρίς να υπάρχει δίπλα νερό
Σε χώρα νηνεμίας
Πέτρινες φιγούρες
Ακίνητες
Φιγούρες που δεν μπορούσανε να προχωρήσουν
Να αγγίξουν, να νιώσουν, να μολύνουν
Τρομερή πνοή έφτασε στα χέρια των χορευτών και τα πόδια τους στον αέρα
Περήφανα και σταθερά
Αδράξανε τα χέρια τα διπλανά τους
Και οι καρδιές σμίξανε
Χωρίστηκαν οι καθωσπρεπισμοί
Και έγιναν ένα
Ένα με τη ζωή
Ένα με το φως
Απόμακροι χορευτές που ταλαντεύονταν
Μακριά…
Μακριά και ανέγγιχτοι
Από τις αμετακίνητες φιγούρες
Που ο χρόνος κατέτρωγε σιγά σιγά
Ο χρόνος αυτός…
Που γιάτρεψε το χορό των ζευγαριών

ΜΥΣΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ...(πραγματική ιστορία)

Εκεί που το παραμύθι συγκρούεται με την πραγματικότητα, κρύβεται μια μεγάλη κι ανατριχιαστική ιστορία. Δεν θα μάθει ποτέ κανένας το νόημα του παρελθόντος.
Κρατάμε ένα παράθυρο ανοιχτό για ότι περιπλανιέται έξω και θέλει να εισέλθει. Όλα αυτά που κουβαλούν μηνύματα μυστικά. Πεταλούδες μαύρες με πορτοκαλί πιτσιλιές. Ένα όνειρο. Κάτω από τον κέδρο.
Σαν χθες ήταν η αρχή της κοσμογονίας. Πίσω από το τζάμι, καθόμασταν και ακούγαμε την βροχή. Μουσική επένδυση θολού απογεύματος. Με μια πικρή γεύση στο στόμα και δάκρυα στα μάτια μου μίλησε. Ήταν αδύνατη, χλωμή και ντυμένη στα μαύρα. Είχε, λεει, κάποια χρόνια να μιλήσει σε κάποιον. Κάτι μου είπε για μια φυλακή, μια ψυχή καταπονημένη από την αθλιότητα της γενιάς της.
Κι εγώ απλώς άκουγα. Αφουγκραζόμουν και τον παραμικρό θόρυβο που έβγαινε από το στόμα της. Σταυροπόδι στο πάτωμα, με φόντο ένα παρεώ με μάσκες αφρικάνικες σε περίεργα χρώματα.
Μετά έπιασε ένα χαρτί κι ένα στυλό για να μου δείξει δυο-τρία σύμβολα Κέλτικής καταγωγής. Κατέβασα δυο γουλιές μπύρα κι έβηξα. Την κοίταξα με νόημα. Δεν της είπα τίποτα.
Και συνέχισε: ‘Άρρωστος ρομαντισμός! Το καταλαβαίνεις;’
Έγνεψα πως, ναι καταλάβαινα. Διψούσα όμως για λεπτομέρειες. Δεν μου έφταναν τα ψίχουλα με τα οποία τάιζε το μυαλό μου.
Με κοίταζε βαθιά στα μάτια. Μου ήταν ακατόρθωτο να αφαιρεθώ και να σκεφτώ κάτι άλλο. Άναψε ένα τσιγάρο και κατάπιε τον καπνό. Εισέπνευσε βαθιά. Μετά κόλλησε το βλέμμα της στον δρόμο. Άρχισα να ψάχνω μια κασέτα. Κάτι που να ταίριαζε με την περίσταση. « Δεν φοβάμαι να ζήσω. Φοβάμαι τη νύχτα. Ένα πελώριο στόμα θέλει να με κατασπαράξει». Προσπαθούσα να επεξεργαστώ το μήνυμά της. Με δυσκολία… Κι ενώ άρχισε να σουρουπώνει, η βροχή σταμάτησε.
Κάπου μακριά ακούγονταν μια σειρήνα. Και τότε κατάλαβα! Ήταν τόσο παιδί! Θεέ μου, τόση αθωότητα. Νόμιζα πως ήμουν ο πιο τυχερός του κόσμου, ο τελευταίος ή μάλλον ο πρώτος που είχε την τιμή να γνωρίσει τόση αγνότητα μαζεμένη. Μετά απορροφήθηκα στις σκέψεις μου. Τα άτομα που γνώριζα είχαν ξεχάσει ν’ αγαπούν, να αισθάνονται οτιδήποτε. Ξαφνικά ένιωσα ένα σκούντημα. Τα μάτια της ζητούσαν βοήθεια. Κι εγώ, μην ξέροντας τι να κάνω, της έπιασα το χέρι. Μ’ έσφιξε. Φοβόταν, το έβλεπα. «Μην με ξεχάσεις. Μη με πετάξεις. Θέλω να σε νιώθω πλάι μου».
Πρώτη φορά που ένιωσα μοναδικός. Δεν με πείραζε που δεν την είχα δικιά μου. Δεν μ’ ένοιαζε. Διαπίστωνα ώρα με την ώρα το μεγάλωμα μιας φιλίας.
Άρχισε να σκοτεινιάζει. Άναψε ένα κερί και με τη φλόγα άναψε ένα τσιγάρο. Την μιμήθηκα. Πόσο εύθραυστοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι! Κάπου διάβασα ότι είμαστε μια όμορφη και τρυφερή εφεύρεση. Την κοίταξα και διαπίστωσα πόσο κακό της έκανε το παρελθόν. Και τότε την είδα να προσπαθεί ν’ αδράξει κάτι άγνωστο και ξένο γι αυτή. Την ικανότητα να ονειρεύεται.
Χώρες ξένες, πιωμένα ξωτικά μέσα στα δέντρα. Άδραξε μια ηλιαχτίδα κι αποκοιμήθηκε… Χωρίς να φοβάται τη νύχτα. Έσβησα το κερί και την πήρα αγκαλιά.
Στον ύπνο μου είδα το παραμύθι να παίρνει σάρκα και οστά. Τώρα δεν ήμασταν μόνοι.
Αισθάνθηκα σαν τον άνθρωπο του Αστούριας, που τα είχε όλα, όλα, όλα…

Κάποτε είχα γράψει...

Ο ΑΛΗΤΗΣ
Έγραψες ένα σύνθημα στον τοίχο
Έλεγε για πόνο
Χάραξες μια λέξη στο ξύλο
Έλεγε λησμονιά
Πέταξες κάτι ανύπαρκτο για σένα στα βάθη του μυαλού σου
Φώναζε αθωότητα
Τρόμαξες σαν είδες μια σκιά στο παράθυρο
Λέγε με θλίψη
Σαν κάποτε, έτσι και τώρα πάνω στο ξυράφι
Από τη μια το τίποτα, από την άλλη τα πάντα
Μέχρις εσχάτων
Θα παλέψεις;
Διώξε τον αλήτη
Αν βέβαια μπορείς
Κι εκείνος θα σου φωνάζει: « δεν θα ξεφύγεις χωρίς αμυχές»
Ξέρει καλά το παιχνίδι
Άλλωστε πάντα έπαιζε
Έχανε και κέρδιζε
Απαθής τώρα σε κοιτά
Δεν θα σου πει κουβέντα
Μόνο θα σε πάρει αγκαλιά
Με δυο χέρια καυτά από τα δάκρυα του παρελθόντος
Θα σε παγώσει το βλέμμα του
Ξέρει πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις
Σε καρφώνει βαθιά στα μάτια, σε σημείο που το κεφάλι σου ξεχνά
Τώρα ο αλήτης ξέρει
Γνωρίζει την ιστορία σου και την κάνει θαμμένο μυστικό
Θέλεις να φύγει;
Σκέψου καλά
Θα χάσεις κάτι που πολλοί το κυνηγούν
Έχει κάτι στην ψυχή που δεν υπάρχει χωρίς ανίχνευση στα έγκατα του καθενός
Επέζησε στα πιο περίεργα πεδία μάχης
Κατά τύχη ίσως…
Κατέχει όμως την τέχνη του πολέμου
Πώς θες να παλέψεις χωρίς όπλα;
Δεν ξέρεις πως είναι στ’ αλήθεια η ζωή!
Θα σε φαει ζωντανή
Ο Παύλος το είπε, και ο αλήτης σου το ξαναλέει
Ξύπνα επιτέλους
Πόσες παρωπίδες τέλος πάντων έχεις σ’ αυτά τα μάτια, που είναι κατακόκκινα από δάκρυα;
Ο αλήτης ξέρει και μπορεί
Πιάσε το χέρι του
Νιώσε το ρυθμό του
Ζήσε τον
Κι αν βαρεθείς, φύγε…
Ελεύθερη βούληση σου προσφέρει
Άδραξέ την
Γιατί όλοι μια φυλακή σου χτίζουνε
Όλοι εκτός από τον αλήτη
Λύκος μόνος τις πιότερες φορές, παρέα τις λιγότερες
Και σου γράφει ποιήματα
Στιχάκια ακατανόητα
Ψαγμένα και χαμένα μαζί
Ανήθικος και απαράδεκτος
Τσατίλας στην πισώπλατη μαχαιριά
Όμως ξέρει τι θέλει
Εσύ δεν ξέρεις
Τον βλέπεις τώρα, σκυφτή φιγούρα
Αργά θα σηκώσει τα μάτια και θα σου γνέψει να κάτσεις
Θα σε κεράσει ένα ποτήρι πίκρα
Κι εσύ, μετά από χρόνια, θα το πίνεις στην υγειά του



ΜΥΡΙΖΕΙΣ ΣΑΝ ΤΟΤΕ, ΣΑΝ ΤΩΡΑ...

Μυρίζεις θλίψης άρωμα
Σαν τότε, σαν τώρα
Ακουμπάς στον τοίχο, γέρνεις το κεφάλι
Γιατί ξανά και πάλι στο δρόμο χάνεσαι
Μυρίζεις τρόμο, στο λέω πάλεψε ξανά τις αναμνήσεις
Νιώσε την πάλη στο μυαλό σου
Και τώρα θα πεις την αλήθεια του τραγουδιού που γράφτηκε για σένα
Ο πόνος τόσος και ο παλμός ανεβαίνει
Στο ημίφως μοναχή θα ζήσεις
Εκτός αν σβήσεις το ψέμα που σου είπαν
Ψάξε το όνειρο στα έγκατα των ανθρώπων
Μυρίζεις γιασεμί σαν άγγελος του ποτέ
Σαν να ήσουν στο πουθενά
Σ’ ένα παράλογο ψεύδος
Σε μια δίκη, η μόνη ένοχη
Μην χαθείς έτσι απερίσκεπτα
Γιατί έχεις τόσα να δόσεις
Μια τρυφερή εφεύρεση
Και γίνεσαι μικρή για να χωράς μόνο στο σκοτάδι
Εκεί που κρύβονται τόσοι άλλοι
Και περιμένεις, αναμένεις
Σινιάλο παράτολμο
Χωρίς μια ματιά
Μυρίζεις σαν τότε…
Σαν τώρα…
Όπως ποτέ ξανά δεν θα μυρίσεις
Αθωότητα χαμένη στην πλάνη του παραλόγου
Μόνο άκουσε αυτά τα λόγια
Χάραξέ τα στον τοίχο
Να τα βλέπεις τη νύχτα
Πριν να πλαγιάσεις
Αν είναι να σε νιώσω, θα το κάνω
Μα τι λες τώρα;
Κι όμως μυρίζεις ακόμη
Εγώ το νιώθω
Ίσως ο μόνος να είμαι
Εσύ τι νιώθεις;
Μην μου πεις
Παρά μόνο στην ανάγκη
Όταν πια δεν θα μυρίζεις
Σαν τότε… Σαν τώρα



ΟΙ ΑΡΟΥΡΑΙΟΙ
Οι αρουραίοι βγήκανε στη επιφάνεια όταν δεν τους περιμέναμε
Μόνο αυτοί το ξέρανε
Άνθρωποι-αρουραίοι, μοιραίοι, χωρίς μια σταθερή διαδρομή
Και τρόμαξαν τα θηρία
Και φόβισαν τα βουνά
Χάραξαν τις φάτσες τους με σκουριασμένη και στομωμένη λεπίδα
Για να ξεχωρίζουν παντού
Ακόμη και τη νύχτα
Όταν βγαίνουν από τις φωλιές τους λογιών-λογιών πλάσματα
Η πείνα τους οδηγεί στην αθωότητα, στην καλοσύνη, στην τυφλή εμπιστοσύνη
Ευπιστία… Ότι ζητάνε! Στα μέτρα τους!
Ψάχνουν το επόμενο θύμα
Ετοιμάζουν τραπέζι, στήνουνε χορό, ένα γλέντι…
Καλεσμένοι όλοι εσείς που αρέσκεστε στη βρώμα και την αηδία
Που το μίσος σας τονώνει κι η αγάπη σας τυφλώνει
Εσείς που χτίσατε το θρόνο σας σε μνήματα
Δεν αποδέχεστε σπάνια αγνότητα, μόνο μυρωδιές βόθρου ασπάζεστε με μανία
Και στη ανηφόρα όπου όλοι αγωνίζονται να βγουν στην κορυφή,
εσείς με πουστιές παίρνετε προβάδισμα
Έτσι μάθατε…
Κι όσο για τους υπόλοιπους από εμάς,…
Κάποια στιγμή, λόγω των περιστάσεων, θα μεταλλαχθούμε κι εμείς
Σε δολοφόνους αρουραίων!

ΠΟΙΗΣΗ;;;

Α Π Ο Σ Τ Ρ Ο Φ Η

Στα όνειρα της ζωής μου
Συνάντησα χιλιάδες λύπες
Λίμνες θλίψης μ’ έπνιξαν
Καθώς έθεσα τα όριά μου
Πιάσε σφιχτά το χέρι μου και θα σου δείξω
Οδήγησε το μυαλό μου σ’ εκείνα τα χρόνια
Κυνήγησα τις αποδείξεις των δακρύων
Και θα σου πω μαυρισμένες ιστορίες
Εγκαταλελειμμένες εκτάσεις μερικών πλανητών
Ο κόκκινος συναγερμός ακόμη κρούει
Όπου τα τσακάλια ουρλιάζουν και τώρα
Χαμένες οάσεις στο βασίλειό σου
Άσε με χωρίς πνοή, μη δείξεις λύπηση
Δεν μ’ αγαπάω, με θέλω σοδομισμένο
Χτίσε μου φυλακή, δώσε μου ποινή
Ο ήλιος ματώνει, ακόμα πονάει
Τα υπάρχοντά μου είναι κάποια τραγούδια,
Λίγα χαμένα όνειρα
Και πολλά προβλήματα
Μαστίγωσε τα μάτια μου, άσε με τυφλό
Δεν θέλω να δω την αλήθεια τους.

Γεμάτο "κόλπο"...

Φίλε καλημέρα,…
Ωραίος τρόπος ν’ αρχίσει μια μέρα…
Πόσες φορές είπε ποτέ κανείς αυτή τη λέξη και ένιωσε να ζεσταίνεται;
Να ζεσταίνονται τα μέσα σου όπως ζεσταίνει ένας καφές στις πρώτες του γουλιές…
Έτσι όμορφα και άλλοτε με καϊμάκι άλλοτε χωρίς.
Πόσο όμορφοι είναι οι άνθρωποι όταν ξυπνάνε χαμογελαστοί, πριν ακόμα φύγουν οι σταγόνες του ύπνου από τα μάτια,
Πριν φύγουν τα αυλάκια του μαξιλαριού απ’ τα μάγουλα.
Ανοίγεις την πόρτα να μυρίσεις τον αέρα, υγρό από την επίμονη βροχή
Και οι πλαγιές λευκές και στολισμένες με ομιχλώδες πέπλο.
Έτσι όμορφα, απλά γεμάτα.

Καλημέρα φίλε,
Τσακ! Και ανάβει ένα τσιγάρο ακόμα…
Κάτσε να ζεσταθούμε
Με ευωδιαστούς καφέδες και χαρμάνια καπνών…
Κοίτα να δεις τι θυμήθηκα σήμερα!
Κυριακάτικα πρωινά
Δευτέρες άνεργες, χωρίς κανένα βάρος και σκοπό
Έστω και για κάποιες ώρες
Ώρες ανάλαφρες, στιγμές γλυκές.

Πέρασαν χρόνια πολλά…
Επτά να πω;;;
Ωραίος αριθμός το 7
Μονός, τυχερός, γεμάτος
Επτά χρόνια ανίχνευσα κάποια στιγμή.
Τα έβαλα σε τάξη στο μυαλό μου και δεν τα γράφω
Δεν θα ήταν φρόνιμο να τα γράψω
Γιατί πάντα θα είναι λίγο διαφορετική η διατύπωσή τους
Ας μην χάσουνε την όποια μαγεία έχουνε
Χρόνια γλυκά, πικρά, ξινά, χρόνια δημιουργικά
Χρόνια άσκοπα σε άλλες φάσεις, ποτέ όμως χαμένα

Μιας στιγμής σταγόνα,
Πολλών στιγμών σταγόνες
Ποτήρια μισογεμάτα, ενίοτε μισοάδεια

Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτά τα πράγματα αυτή τη στιγμή
Ίσως…
Ίσως γιατί δεν υπάρχει κάποιος εδώ δίπλα να με διαβάσει
Καθισμένος στη γωνιά του bar, εδώ σε μια άκρη που ποτέ δεν ξανακάθισα…
Νέες αρχές και μονοπάτια
Γεμίζω όμορφα και γελάω μέσα μου…

Δεν ξέρω αν οφείλω να τα στείλω τα γραπτά μου
Πόσες σκέψεις μπορεί να χωράνε ταυτόχρονα στο μυαλό καθενός;
Σκέψεις γρήγορες και ίσως εφήμερες…
Το «σήμερα» δηλαδή είναι το πιο σημαντικό πράγμα
Γιατί κάνουμε και σχέδια μόνοι μας…
Πόσο συχνά όμως σχεδιάζουμε βάζοντας άλλον έναν στο «κόλπο»;

-Το «κόλπο»…

τέχνασμα, τρυκ, ταχυδακτυλουργία, ένα μαγικό…
Κουνέλια βγάζω απ’ το καπέλο μου για κάποιους, κι άλλοι βλέπουνε άλλα «κόλπα»
Δεν ωφελεί να κρύβομαι από κανέναν πια
Θα κάνω τα κόλπα μου ανοιχτά και θα τα στολίσω ανάλογα με τα στολίδια που μου δίνουνε…
Παλιά στολίδια που ίσως είναι λίγο φθαρμένα, και άλλα πάλι στη ναφθαλίνη
Καινούρια στολίδια βγάζουν άλλοι, σε άλλες στιγμούλες
Καινούρια για μένα, παλιά για εκείνους
Και τα βάζω με τόση όρεξη πάνω μου να ομορφύνω
Να ντυθώ τα δικά τους

Τελικά όμως το κόλπο ποιο είναι;
Είναι τόσο κόλπο, ή απλά στάση ζωής;
Μάλλον είναι η διάθεση για γνήσιες αλλαγές, διάθεση για να χαραχτούν νέες πορείες…
Ν’ αγκαλιάσω τα νέα αυτά στολίδια και να τα κάνω κτήμα μου.
Ν’ αγγίξω, ν’ αγγιχτώ…
Πόσο αφήνουμε να μας αγγίξουν;
Άλλοι καταναλώνουν μια ζωή να μένουνε πραγματικά ανέγγιχτοι…

Τελικά οι αισθήσεις που μας έχουν χαριστεί είναι όπλα ζωής
Είναι τα μέσα που μας οδηγούνε στο συναίσθημα
Αυτά τα όπλα που έχουμε μερικοί κρύψει επιμελώς
Και κάποιοι άλλοι τα έχουνε λαδωμένα και τα χρησιμοποιούν
Άλλοι πάλι τα έχουν έτοιμα αλλά για κάποιο λόγο βολεμένα για κάποια αιτία.

Αιτία = λόγος = αφορμή = Πράξη;;;

Πόση φιλολογία χωράει στη ζωή που μας δόθηκε και σ’ εκείνες που μας δίνουν άλλοι;
Ποια κουμπιά πατάμε και μας χαρίζονται απλόχερα φωτιές;
Ποιους μοχλούς χειριζόμαστε και λαμβάνουμε ενδείξεις λάθους;
Πόσο εύκολα ξεχωρίζουμε τα λάθη μας και τα παραδεχόμαστε;
Με πόση άνεση τα αναγνωρίζουμε και δεχόμαστε παρατηρήσεις γι αυτά;

Μήπως είναι καιρός να αγαπήσουμε τα λάθη μας και να τα ομορφύνουμε
Με τις ορθότητες και τα σωστά άλλων;

Ίσως είναι καιρός να ανοίξουμε τα παράθυρα να μπουν μέσα τα «γράμματα» άλλων
Ας απολαύσουμε το άγγιγμα των ανθρώπων που θέλουν να μας αγγίξουν.
Να γεμίσουμε….

Leonard Cohen - The Stranger Song Lyrics

It's true that all the men you knew were dealers
who said they were through with dealing
Every time you gave them shelterI know that kind of man
It's hard to hold the hand of anyone
who is reaching for the sky just to surrender
who is reaching for the sky just to surrender.

And then sweeping up the jokers that he left behind
you find he did not leave you very much not even laughter
Like any dealer he was watching for the card that is so high
and wild he'll never need to deal another
He was just some Joseph looking for a manger
He was just some Joseph looking for a manger.

And then leaning on your window sill
he'll say one day you caused his will to weaken with your love and warmth and shelter
And then taking from his wallet an old schedule of trains,
he'll say "I told you when I came I was a stranger"
"I told you when I came I was a stranger."

But now another stranger seems to want you to ignore his dreams
as though they were the burden of some other
O you've seen that man before
his golden arm dispatching cards
but now it's rusted from the elbows to the finger
And he wants to trade the game he plays for shelter
Yes he wants to trade the game he knows for shelter.

Ah you hate to see another tired manlay down his hand
like he was giving up the holy game of poker
And while he talks his dreams to sleep
you notice there's a highway that is curling up like smoke above his shoulder
It is curling just like smoke above his shoulder.

You tell him to come in sit down but something makes you turn around
The door is open you can't close your shelter
You try the handle of the road
It opens do not be afraid
It's you my love, you who are the stranger
It's you my love, you who are the stranger.

Well, I've been waiting, I was sure we'd meet between the trains we're waiting for
I think it's time to board another
Please understand, I never had a secret chart to get me to the heart of this
or any other matter
When he talks like this you don't know what he's after
When he speaks like this, you don't know what he's after.

Let's meet tomorrow if you choose upon the shore,
beneath the bridge that they are building on some endless river
Then he leaves the platform for the sleeping car that's warm
You realize, he's only advertising one more shelter
And it comes to you, he never was a stranger
And you say ok the bridge or someplace later.
And then sweeping up the jokers that he left behind ...
And leaning on your window sill ...

I told you when I came I was a stranger.

Πόσα "πρέπει" χωράνε σ' ένα "θέλω";;;;;

Πόσα χρόνια ήταν άραγε αυτά που πέρασαν χωρίς παρατήρηση, και πόσα επεισόδια ήταν αυτά που χάθηκαν, ακόμα και σε επανάληψη;

Βγαίνοντας από το flexi-glass…

Αν ήταν να γυρίσω πίσω, άραγε θα διορθώνονταν κάτι ή θα γίνονταν τα ίδια, ή και ακόμη χειρότερα;

Πόσα «πρέπει» χωράνε σε ένα «θέλω»;…

Δηλαδή, πόσα «πρέπει» χρειάζονται για να περιορίσει κανείς ένα κάποιο «θέλω»;

Πόσα «θέλω» μπορείς να βρεις σε ένα «πρέπει»;

Πρέπει να θέλω ή θέλω να πρέπει και σε τι ποσότητα;

Πόσο αντικειμενικά ή πόσο υποκειμενικά βλέπω τα «θέλω» και τα «πρέπει»;

Γιατί όλες οι ερωτήσεις αυτού του τύπου κρύβουν ποσότητα; Και αν δεν κρύβουν ποσότητα, τι θα έπρεπε ή τι θα ήθελα να κρύβουν;

Η ποσότητα τελικά είναι εκείνη που καθορίζει την ισορροπία μιας κατάστασης και την ανισορροπία μιας άλλης;

Τελικά έχουμε δει και ζήσει τόσα ώστε να αξιώνουμε την ερώτηση «πόσα»;

Ας φέρουμε λοιπόν τα «θέλω» και τα «πρέπει» μας κοντά…

Να δούμε, όσο είναι εφικτό, την κατάλληλη(;;;) ποσότητα και να επιλέξουμε.

Ύστερα να μετρήσουμε πόσο θέλεις να θέλω, πόσο θέλεις ή πρέπει να θέλεις, πόσο θέλω να θέλεις…πως…

Πώς θέλουμε να θέλουμε…!...

Θέμα θέλησης είναι…;;;…

Αν το σώμα βγάζει μουσική...αν η κραυγή ακούγεται μελωδία...Δεν είναι ο τρόπος του ανθρώπου...Είναι η συντεχνία των σωμάτων... ο κλαυθμός των ψυχών...Η φοβέρα της σιωπής...