Σήμερα ευχήθηκα στον άνεμο να με σηκώσει ψηλά και να συνεχίσει να με σπρώχνει προς τα πάνω, κατά ουρανό μεριά. Μέχρι να νιώσω όμορφα, ανάμεσα στα σύννεφα, ασφαλής στο βαμβακερό τους κάλυμμα.
Να μιλήσω με τις πρώτες σταγόνες της βροχής και να κάνω χαβαλέ με τις αστραπές. Εκείνες που σκίζουν τον ουρανό σε σχήματα όπως εκείνα τα ακανόνιστα που κάναμε μικροί με τα ψαλιδάκια στο σχολείο.
Μετά ευχήθηκα να μπορούσα να μπω σ' ένα μεγάλο πλυντήριο, το οποίο να γυρίζει με φορά ανάποδη από αυτή της γης. Να μείνει ο χρόνος ακίνητος ώστε να μπορέσω να δω το κάθε της μόριο.
Και σαν τα δω, να έρθεις εσύ γλυκά και με χαμόγελα και τραγούδια να με απλώσεις να στεγνώσω.
Μόνο να βάλεις από εκείνα τα χρωματιστά ξύλινα μανταλάκια στους ώμους μου.
Και φρόντισε το σχοινί να είναι από τρίχα, όχι συνθετικό. Το πλαστικό μου φέρνει αλλεργία.
Άπλωσέ με πάνω στον ουρανό. Εκεί με βρήκες άλλωστε από την προηγούμενη ευχή.
Απόψε όμως θέλω να ονειρευτώ ότι πετάω (από) μόνος μου. Χωρίς ευχές.
Ευχήθηκα για το όνειρο όμως...
Ε, και;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου