ΠΟΝΑ

Τη μέρα του θανάτου σου...
Τότε θα σ' αγαπήσω
Τότε θα νιώσω αν όντως αγάπησα ποτέ
Όταν σας χάσω όλους
Μπροστά στην απώλεια της ζωής μετριόμαστε όλοι μας κι εκεί φαίνεται η κάθε αλήθεια μας.
Ναι, αγαπούσα, Όχι δεν αγάπησα
Δεν είναι ανασφάλεια. Έιναι πραγματικότητα. Ίσως η μόνη στιγμή αλήθειας.
Αγάπη, Όχι Αγάπη...
Η δύναμη της απώλειας πάντα με συνέπαιρνε όμως.
Η διαδικασία του με "χανωβρίσκω" μέσα από τα όσα χάνω.
Η απώλεια μπορεί. Ίσως να είναι η μόνη που μπορεί
Δεν "σηκώνει" πληθυντικό, μόνο ενικό.
Στο δικό μου λεξιλόγιο είναι πάντα θηλυκό, πάντα μια, μόνη της και παντοδύναμη.
Κι ας είναι πολλές.
Δυστυχώς όμως, θα μάθω αργά...ποτέ πιο νωρίς
Γιατί το να αυταπατούμαι, να εξαπατούμαι, είναι τόσο συνηθισμένο και οικείο.
Μ' αρέσει η απώλεια
Την ακούω τα βράδια να μου ψυθιρίζει ακατάλληπτα λογάκια.
Μόνο λίγα πράγματα ξεχωρίζω απ' το παραμιλητό της...
"Μαθαίνεις...Θα Μάθεις...Ξέρεις Τώρα... ... ... Πόνα"
Αυτό το "πόνα"όμως ακούγεται πάντα τόσο καθαρό και γνώριμο.
Χθες το βράδυ έφτιαξα έναν μικρό τύμβο στο "πόνα" μου, κάπου στο στομάχι μου.
Το έλουσα όπως τους νεκρούς τους οι αρχαίοι... Με κρασί άφθονο.
Το "πόνα" μου είναι "μου".
Δικό μου και για πάντα. Δεν ανήκει σε άλλον...
Οι υπόλοιποι να πάτε να βρείτε το δικό σας "πόνα", της δικής σας απώλειας, της δικής σας αγάπης, του δικού σας θανάτου.
Πάντα σε ενικό αριθμό.