Εγώ...;

Εγώ...;
Ταξιδεύοντας...

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

- . - . - . - . . - - - - . - - . . . . - - . . - . . . - - . . . .


Κάθομαι λοιπόν και πάλι σ'αυτή την τόσο φιλόξενη γωνιά, σε στρατηγική θέση.
Το σκαμπό μου είναι ο πύργος μου και απ'εκεί μπορώ να δω κι άλλους πύργους, πολλά κάστρα και υπηκόους, και ιππότες, και άρχοντες, και βασίλισσες... Μα όλοι τόσο απόμακροι αν και "κατοικούν" τόσο κοντά ο ένας στον άλλον.

-Ραπούνζελ!!! Ραπούνζελ!!! λύσε τα μακριά σου μαλλιά ν' ανέβω.

Μα εκείνη δεν μιλάει. Δεν απαντά... Αλλά το ξέρω πως άκουσε!
Γιατί όταν την κοίταξα, εκείνη πήρε το βλέμμα της από πάνω μου.
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί τα βλέμματα αποτραβιούντε τόσο εύκολα, παρ' όλο που γειτνιάζουν. Και όλοι φαίνεται να περιμένουν ένα σινιάλο καπνού, ένα νεύμα...
Και όταν το λαμβάνουν, δεν το καταννοούν, δεν το ασπάζονται.
Κλειδωμένοι καλά, έχουν δράκους να τους φυλούν.Δικούς τους. Εσωτερικούς δράκους-δαίμονες.
Και δεσμά, δεσμά, δεσμά...
Μικρά, μεγάλα, σκοτεινά. Σχεδόν μπορείς να τα αφουγκραστείς να κουδουνίζουν...μεταλλικά, δυνατά... ΚΛΙΝ-ΚΛΑΝΓΚ-ΚΛΑΝΓΚ

Στον περίβολο, με παράξενη περιβολή, πολλοί παλιάτσοι γεύονται καρπούς από ένα περιβόλι κοινό για όλους. Κενό από ολότητα, γεμάτο από απουσία, με όμορφη ασχήμια και περίτεχνη ατεχνία, ατεκνία ψυχική.

Καραμούζες σκούζουν και όλοι λένε "Ααχχχ! Τί όμορφα που ακούγοντε, πόσο γλυκά τσιρίζουν!!!" Και τσιρίζω κι εγώ σιωπηλά...

Μέχρι που ν'ανάψει ένας φάρος. Ανάβει και αντιφεγγίζει στους τοίχους, τρεμοπαίζει η φωτιά του. Στέλνοντας μήνυμα προς όλους τους ναυτιλομένους. Προς όλους τους πύργους και τα κάστρα. Που μεταλλάσονται άξαφνα σε βαπόρια και λογής λογής πλεούμενα. Ανάβουν τα φαναράκια τους και πλέουν άλλα στ'ανοιχτά και άλλα στα ριχά.

Ακούγεται μια βοή, τους καλεί όλους να έρθουν κοντά, τώρα που νύχτωσε... Η πουρούδα.

Καλούς Πλώες...

Δεν υπάρχουν σχόλια: