Μπουγάδα

Μ' αρέσει αυτό το λουλακί χαμόγελο.
Σαν τότε που πήγα ν' αγοράσω εκείνο το τετράδιο και είχε το ίδιο χρώμα με το κραγιόν σου.
Με το που το έπιασα άφησε μια στάλα χρώμα στο χέρι μου.
Είχε μυρωδιά από λουλάκι. Και σόδα...
Εκείνη τη στιγμή ήξερα πως η μπουγάδα μου θα ήταν πάντα μισοπλυμμένη. Μισο-καθαρή.
Ίσως να μην την ξαναφορούσα.
Σαν το μπουκαλάκι της ακριβής κολώνιας που ήταν κρυμμένο σ' εκείνο το συρτάρι δεξιά στο γραφείο, για τις ειδικές περιπτώσεις, που γινόταν όλο και πιο σπάνιες.
Στα χρόνια τα επόμενα(εεε;;;), και πάντα σπάνια, θ' άνοιγα το μικρό μπουκαλάκι να μυρίσω λίγο την ακρίβεια του. Και αμέσως πίσω στο συρτάρι. Μέχρι την επόμενη φορά.
Όπως σήμερα ας πούμε...
Κρίμα, όμως, τόσα λεφτά ξοδεμένα στο συρτάρι.
Αλλά, μυρίζω λουλάκι στο άρωμα. Όπως το κραγιόν σου στην τελευταία σελίδα του τετραδίου.
Σήμερα θα βάλω μπουγάδα.