Γιατί μόνο να φανταστώ μπορώ εδώ που βρίσκομαι.

Στο δικό μου ανάχωμα και ενώ γύρω πέφτουν οι ανθρώπινες σκοτούρες βροχή, και βομβαρδίζομαι από τις ψυχές τους.

και τα δάχτυλά μου θέλουν άλλα και γνέφουνε άλλα...

Μιλιά δεν βγάζω, καθώς ταξιδεύω, πάντα ταξιδεύω, ξερνώντας τα ανείπωτα και αυτιά δεν βρίσκοντε να ακούσουν και στόματα να μιλήσουν.

Να ουρλιάξουν-όχι...μόνο σιωπηροί στέκουν.

Κοιτάζουν, τί ακριβώς; Και περιμένω να βρέξει, να βρέξει...να πλύνω τα μάτια μου...

Δεν δακρύζω...δεν έχω δάκρυα...δεν έχω...παρά ψυχή...Έχω; Μυαλό....έχω;

Να ουρλιάξω... μπορώ;

ΜΕ ΜΠΑΤΑΡΙΑ....

Κάπου το είδα και γέλασα... Τελικά μας έχουν κάνει σκλάβους του μισθού και λειτουργούμε με κουμπί ή όπως είπε και κάποιος Άσιμος, λειτουργούμε με μπαταρία...
Δουλειά σχεδόν 10ωρο κατά μέσο όρο, σπίτι για ύπνο, φαγητό και βασικές άλλες βιωτικές(βιονικές) ανάγκες, sex σε άκυρες ώρες και με άκυρο τρόπο (και συναισθήματα...;;;), όλοι σκυφτοί πάνω στις υποχρεώσεις και σκατά με φράουλες.
Και αυτή την ώρα δεν κοιμάμαι καθώς θα όφειλα, αλλά γράφω, κι εγώ δεν ξέρω τί, να εκτονώσω πιέσεις, και άλλες μαλακίες, προσπαθώ να ακούσω λίγο μουσική, να νιώσω λίγο άνθρωπος, το οινόπνευμα τελειώνει, οι φίλοι σκορπισμένοι και χαμένοι - μερικοί αγνωούν ότι έχουν χαθεί και άλλοι έχουν χαθεί γενικώς.
Και καταπίνω τον καπνό για να ηρεμίσω...
Σπίτι.... Καλό ακούγεται, έτσι;;;

ΚΑΙ ΝΑ 'ΜΑΙ ΠΑΛΙ ΕΔΩ ΖΩΝΤΑΝΟΣ

Μπήκα σήμερα και είπα: Εδώ που έφτασες μάγκα δεν έχεις και πολλές επιλογές, πέρα από το να τα βρεις με τον εαυτούλη σου. Κουράγιο και καλό κουπί...