ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΞΑΝΑ…

Κάπου, κάποτε… παλιά

Κάποιοι τον χρήσαν βασιλιά

Σκήπτρο πήρε τα βουνά

Για κορόνα ουρανό

Πεδιάδες φορεσιά

Φύκια για υποδήματα

Κι από μύρια κύματα

Μάχες και λάφυρα πολλά

Άρχοντα τον είπανε

Μα τίποτα δεν ήτανε

Άλλαξε περπατησιά

Για το τίποτα ξανά

Κάπου στην αναζήτηση

Του μιλήσαν για Θεό

Μα δαίμονες ήταν τελικά

Και μιλώντας φωναχτά, είπε

«Τίποτα ξανά»

«Αν μπορούσα να χαράξω

Δρομολόγια καινούρια,

Επαναστάσεις και φωτιές με περίσσια όρεξη ν’ ανάψω

Άραγε θα ήταν ζεστή, ωραία, μοιραία πυρκαγιά,

Ή τίποτα ξανά;;;»

Σ’ ένα βράχο, σε κάποια ακτή

Πάνω εκεί ήθελα ν’ αράξω

Τα σχοινιά να μην τα σφίξω

Ούτε άγκυρα να ρίξω

Τόση να έχει απανεμιά

Με παλιά ρούχα, σκισμένα

Δίχως περίσια στολίδια

Δίχως παντιέρα στον ιστό

Ν’ αναιρέσω, να προσθέσω

Αλλά μοιρασιά καμιά

Με ξεκάθαρη ματιά

Στο τίποτα ξανά

Από το βάθος το απόλυτο

Και τον άπειρο γκρεμό

Να σαλτάρω μονομιάς

Δεν περίμενα κανέναν

Να μου αδράξει την καρδιά

Ακόμα και τώρα, στο κενό

Δεν το αρνούμαι

Το τίποτα ξανά

Αυτό μου έδινε φτερά

Κι απ’ το τίποτα, φωτιά

Αρνούμαι όμως…πεισματικά

Όχι, λέω, φλεγματικά

Κι αν ξεφεύγει ένα «ναι»

Παραμιλητό θα είναι

Κι ίσως τελικά να λέω «ναι»

Ναι, στο τίποτα ξανά…