Πώς να ορίσω την ελευθερία;

Σχέδια, σχέδια, σχέδια...
μια σχεδεία προσπαθούμε να φτιάξουμε...Ένα σκαρί για κάπου αλλού.
Μέσα στον όμορφο πολιτισμό, ναυαγοί όλοι σαν να τους πέταξαν...
Άλλοι Παρασκευάδες και άλλοι Ροβινσώνες...Εδώ κι εκεί...
Άρχοντες και υπηρέτες, την ίδια στιγμή...
Προσπάθειες και κόντρα προσπάθειες για ταξίδια και αλλαγές...
Μα πόσο δυνατά τα δεσμά μας είναι... αλυσίδες ορατές και αόρατες...
Μη γνωρίζοντας τον ακριβή λόγο που η φυγή μας καλεί...
Απεγνωσμένες κινήσεις...Και από όσα-τα όσα κάνουμε- δεν είμαστε ευχαριστημένοι.
Ή αν και είμαστε, δεν βρίσκουμε όρεξη και δύναμη για μάχη, όρεξη για υλοποίηση.
Βαθία καταπονυμένοι και χαρακωμένοι από τις αλυσίδες, δεν μας μένει ψυχική δύναμη για μακρινά ταξίδια
Οι μικρές αποδράσεις κι αυτές δεν βοηθάνε...
Γίνοντε σαν βεβιασμένα, σαν να το κυνηγάμε πολύ...
Μήπως σκαλίζω πιο πολύ απ' όσο χρειάζεται;
Πόσο εύκολο είναι να οργανώσεις τη ρουτίνα σου;
Βάζω πρόγραμμα και απρογραμμάτιστος μένω...Πώς γίνεται αυτό;
Τί είναι αυτό που μου διαλύει το πρόγραμμα;
Εγώ φταίω, ή αυτά που με τραβάνε φταίνε;
Καιγεμίζω λευκές σελίδες μήπως και βρω τους λόγους... Και λέω:
"Πότε θα βρω μια ισσοροπία;;; Γιατί δεν την βρίσκω; Εγώ με καθυστώ δεμένο στην ανισσοροπία;"
Μικρές λεπτομέρειες που με κρατάνε, βρίσκοντε μπροστά μου.
Το κινητό, το τσιγάρο -μια στο χέρι και μια στο τασάκι-, ο καφές χωρίς το καϊμάκι...
Σχοινιά και πάλι σχοινιά, ορατά και αόρατα, κανόνες, ειδοποιήσεις, τηλέφωνα σπάνε, πληροφορίες βρέχουνε πότε τους άδειους και άλλωτε τους γεμάτους δρόμους.
Κορμιάγύρω βρίσκοντε, "σπάνε", μιλάνε (τί λένε;)...
Οι ανησυχίες μου μαζεμένες για όλα...
Αυτά που με καλύπτουν (όσο γίνεται) οικονομικά, αυτά που με καλύπτουν ψυχικά...
Και δεν έχω χρόνο για την ψυχή μου, αλλά να μην την ταϊζω με όλα αυτά που με φτιάχνουν, με χαλάει.
Τελικά δεν ξέρω να μιλάω απλά, ανθρώπινα, χωρίς ήχους και αράδες;
Και ποιός να με πιάσει;;;
Δεν νομίζω ότι αφήνομαι.
Να μην μπορώ να σπάσω...
Κι εκίνη η ψυχική βροχή ποτέ να μην έρχεται, ν αργεί...
Περιμένω, κοιτάω ολόγυρα, δεν έρχεται.
Νιώθω σαν να ψάχνω νέα φτερά να πετάξω...
Τα παλιά μου φτερά ξεφτίσανε και έχουν φθαρεί (αχ Ουλαλούμ)...
Κι αν τελικά βρω τα νέα μου φτερά, θα ταιριάζουν σωστά; Θα πετάνε; Δεν ξέρω...
Ως τότε, θα προσπαθήσω να αρκεστώ σ' αυτά που έχω.
Τουλάχιστον...εκείνα ακόμα κουτσοπετάνε...Ως πότε δεν γνωρίζω...
Ας τα κρατήσω όμως κρυμμένα για τις στιγμές τις δύσκολες που ίσως χρειαστεί να ξαναπετάξω...
Μόνο να έχω στο νου μου τον μαριονοτοπαίχτη...
Εκεί που θα ξεχαστεί να σπάσω μια χορδή, να χορέψω λίγο πιο αυτόνομα.
Πώς να ορίσω τώρα την ελευθερία;