Γιατί μόνο να φανταστώ μπορώ εδώ που βρίσκομαι.

Στο δικό μου ανάχωμα και ενώ γύρω πέφτουν οι ανθρώπινες σκοτούρες βροχή, και βομβαρδίζομαι από τις ψυχές τους.

και τα δάχτυλά μου θέλουν άλλα και γνέφουνε άλλα...

Μιλιά δεν βγάζω, καθώς ταξιδεύω, πάντα ταξιδεύω, ξερνώντας τα ανείπωτα και αυτιά δεν βρίσκοντε να ακούσουν και στόματα να μιλήσουν.

Να ουρλιάξουν-όχι...μόνο σιωπηροί στέκουν.

Κοιτάζουν, τί ακριβώς; Και περιμένω να βρέξει, να βρέξει...να πλύνω τα μάτια μου...

Δεν δακρύζω...δεν έχω δάκρυα...δεν έχω...παρά ψυχή...Έχω; Μυαλό....έχω;

Να ουρλιάξω... μπορώ;